ΕΝΑΣ ΑΣΚΗΤΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
Ὅσιος Νήφων Ἐπίσκοπος Κωνσταντιανῆς
5. Ἡ ἐξουδετέρωση τῆς ὑπερηφάνειας
Χάρη σ' ὄλες αὐτές τίς διδαχές καί ἀποκαλύψεις του, ὀ ὅσιος εἶχε γίνει γνωστός σέ ἀρκετούς, πού ἔτρεχαν νά τόν ἀκούσουν καί νά ὠφεληθοῦν. Μερικοί μάλιστα τόν τιμοῦσαν σάν ἄγιο.
Κάποια μέρα λοιπόν τόν ἐπισκέφθηκε κι ἕνας ἀδλεφός, πού διψοῦσε νά μάθει πολλά ἀπ' ἀυτόν. Καί σέ μιά στιγμή, καθώς συζητοῦσαν, τοῦ λέει:
-Πάτερ, ἀπορῶ μαζί σου, πῶς δέν ὐπερηφανεύεσαι, πού τόσοι σέ τιμοῦν καί σέ παινεύουν;
-Μά δέν ξέρεις, παιδί μου, τό πῶς;
-Ὄχι, πάτερ. Ἄν τό ἤξερα, δέν θά ρωτοῦσα τήν ἁγιωσύνη σου.
-Ἔ, τότε ἄκουσε:
Δυό καί τρεῖς καί τέσσερις φορές κάθε μέρα φέρνω στό νοῦ μου τίς ἁμαρτίες, πού ἔκανα τόν καιρό τῆς ἀποστασίας μου. Καί ὅσο τίς σκέφτομαι, τόσο σπαράζει ἡ ψυχή μου, γιατί, χωρίς ἀμφιβολία, δέν βρίσκω πῶς ἔκανα ποτέ κάτι ἀρεστό στόν Θεό. Ὅταν πάλι ἀκούω κανένα ἔπαινο γιά μένα, ἐξουθενώνω καί τόν ἑαυτό μου καί τόν ἔπαινο. Ἐσύ, λόγου χάρη, μ' ἐπαινεῖς μιά-δυό φορές τήν ἑβδομάδα; Ἐγώ ὅμως, ἀπό τήν ἄλλη, ἀδιάκοπα βρίζω τόν ἑαυτό μου καί τόν ἐξευτελίζω καί τόν σιχαίνομαι σάν ψόφιο σκυλί, σκουληκιασμένο καί βρωμισμένο. Νά γιατί λοιπόν δέν ὑπερηφανεύομαι. 
