TRANSLATOR

Σελίδες

Παρασκευή 20 Ιουνίου 2014

ΑΜΦΙΕΣΙΣ - ΕΞΑΧΡΕΙΩΣIΣ - ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ…



ΑΜΦΙΕΣΙΣ - ΕΞΑΧΡΕΙΩΣIΣ - ΕΚΦΥΛΙΣΜΟΣ… 

http://eistinpolin.files.wordpress.com/2009/04/cf80ceb1cebdceb1ceb3ceafceb1-ceb3ceb5cf81cf8ccebdcf84ceb9cf83cf83ceb12.jpg

σο περισσότερο νθρωπος πεκδύεται τόν παλαιό του αυτό νώπιον το Τριαδικο Θεο, τόσο καί περισσότερο καλύπτει διά το νδύματος τό σμα του, δηλαδή τόν μψυχον ναόν το Θεο.   
πάρχουν κάποια πράγματα ες τήν ζωή καί ες τήν κοινωνία τν νθρώπων, τά ποα ποτελον δικλεδες σφαλείας γιά τήν συνοχή, τήν ρθή πορεία καί τήν νάπτυξι τς διας τς κοινωνίας. Σέ περίπτωσι πού νας περισσότεροι καί μάδες λόκληρες νθρώπων περιφρονον τούς κανόνες ατούς καί φαρμόζουν τά ντίθετα, τότε νομοτελειακς πέρχεται κοινωνική λλοίωσις καί ατός λεθρος.
νευ ντιρρήσεως, μία τέτοια «βαλβίδα τομικς καί βεβαίως κοινωνικς σφαλείας», πού ες τάς μέρας μας χει σχεδόν χρηστευθ, εναι νδυμασία. νδυμασία καί μφάνισις, χι μόνον τν γυναικν, λλά καί τν νδρν ο μήν λλά καί ατν τν φήβων κόμη καί τν μικρν παιδιν. Τό θέμα ατό εναι κρως σοβαρό καί στήν οσία του πνευματικό. Διά τοτο μέ συνοχή καρδίας καί πόνο γιά τό σημερινό κατάντημα το νθρώπου πού δήγησε στόν κφυλισμό πού λοι βιώνομε, θά γγίξωμε τό θέμα τς σεμνότητος, τς σωστς νδυμασίας καί τς ν γένει ξιοπρεπος μφανίσεως καί συμπεριφορς.
Δυστυχς, χι μόνον ο μακράν το Θεο νθρωποι, λλά καί ατοί πού λέγουν τι πιστεύουν καί τι γαπον τήν κκλησίαν, παρουσιάζουν πί το θέματος τέτοιαν σύγχυσιν πού κούονται νά ποστηρίζουν τι τό θέμα τς μφιέσεως δέν χει σχέσι μέ τήν Εαγγελική διδασκαλία. Βεβαίως, μέ τήν θέσι τους ατή ποδεικνύουν τι δέν χουν κν γεσι πό ρθόδοξη πνευματικότητα.
λλά πρίν περάσωμε ες τό ερό Εαγγέλιο καί ες τό τί διδάσκει διος Χριστός, ς ρίξωμε μία σύντομη ματιά ες τό τί διδάσκουν ο σοφοί πρόγονοί μας. δ πλέον δέν μς λέγχουν ο γιοι, λλά ο ρχαοι μας πρόγονοι πού δέν γνώριζαν τήν Χάρι το Χριστο καί τήν ελογία τς κκλησίας.
Πλάτων γράφει: «Θεωρ χαμένον, κενον πού χασε τήν αδ», δηλαδή τήν ντροπήν. δέ ρόδοτος ποστηρίζει τι: «ταν γυνακα ποβάλ τόν χιτνα, ποβάλει καί τήν αδ». Καί Πλούταρχος θά τονίσ: « μυαλωμένη γυνακα οτε τόν πχυ το χεριο της δέν φήνει λεύθερο γιά νά τόν βλέπουν δημοσί». μολογουμένως, θά ρκοσαν ατές ο φράσεις πού σημειώσαμε κ τς ρχαίας λληνικς γραμματείας, στε νά λήξ κάθε περαιτέρω συζήτησις «τος νον χουσι» περί το θέματος.  
μως γιά νά θαυμάσωμε τούς «Χριστιανούς» πρό Χριστο, ς κλείσωμε τήν παράγραφο τν προγόνων μας μέ τούς σοφούς γίγαντες το πνεύματος, Σωκράτη καί ριστοτέλη. «ποιος δέν σέβεται τήν αδ, πρέπει νά τιμωρται μέ τήν μεγαλυτέρα τν ποινν, διότι τοτο θεωρεται σθένεια τς Πόλεως», διδάσκει πάντων νδρν σοφώτερος Σωκράτης. δέ ριστοτέλης δίδασκε στόν μαθητή του Μέγα λέξανδρο: «Τό χρμα τς ντροπς (κόκκινον) εναι τό ραιότερον».
λλά άν ατά δίδασκαν ο σοφοί καί ο φιλόσοφοι, μπνεόμενοι κ το «σπερματικο λόγου» καί γνωρίζοντες ριστα τήν δομήν τς κοινωνίας καί τούς κανόνες τς επρεπος συμπεριφορς πού διέπουν μία πολιτισμένη κοινωνία, ς σκεφθομε τό κατάντημα τν σημερινν λεγομένων Χριστιανν, τν ποίων συμπεριφορά τους διαφέρει παρασάγγας πό τήν συμπεριφορά κείνων πού λάτρευαν «τ γνώστ Θε»! 
Καί μις καί ναφερθήκαμε ες τόν ριστοτέλη καί ες τόν Μέγα λέξανδρο, γιά σους σχύει Ερυπίδειος μακαρισμός «λβιός στιν στις στορίας σχε μάθησιν», θά γνωρίζουν καί τό περιστατικό μέ τόν βασιλέα Φίλιππο καί πς διακριτική παρατηρητικότης νός αχμαλώτου σέ μία κρως προσωπική λεπτομέρεια τς μφανίσεως το νακτος τς Μακεδονίας το σωσε τήν ζωήν.
ναφερόμεθα ες τό περιστατικόν κατά τό ποον ταν κάποτε εχαν συλληφθ πολλοί αχμάλωτοι καί ν Φίλιππος κάθητο σέ μία χι επρεπ στάσι χοντας νασηκώσει τήν χλαμύδα του, νας πό τούς αχμαλώτους φώναξε: «Λυπήσου με Φίλιππε, εμαι φίλος σου πό τόν πατέρα σου». ταν Φίλιππος τόν ρώτησε «πότε γινες σύ φίλος καί πς;», κενος πήντησε: «Θέλω νά σο τό π πό κοντά». Καί ταν τόν φεραν κοντά, το επε: «Κατέβασε λίγο τήν χλαμύδα, διότι τσι πως κάθεσαι κθέτεις τόν αυτόν σου». Καί Φίλιππος επε: «φστε τον. Πράγματι, δέν ξερα πώς σκέπτεται σωστά γιά μένα καί εναι φίλος».
πιπροσθέτως δέ, θά πρέπ νά γνωρίζωμε καί νά παντομε πρός σους νερυθριάστως προβάλλουν τά γυμνά γάλματα γιά νά στηρίξουν τήν δική τους διαντροπιά, μέ κενο πού εναι στορικς ποδεδειγμένο: τι γυμνότης τν γαλμάτων πεκράτησε ες τήν λλάδα μετά τήν πτσι τς ποιότητος το πολιτισμο μέ λα τά θνικά, πνευματικά καί κοινωνικά πακόλουθα. λλωστε, δια κοινωνιολογική πραγματικότης ποδεικνύει πώς μέ γυμνά σώματα ο νθρωποι μφανίζονται σέ λαούς πολιτίστους.
Φυσικά, τήν ναίδεια κολουθε χαλίνωτος γενετήσιος κολασία. σοι δέ ρνονται ατήν τήν πραγματικότητα φαίνεται πώς χουν παύσει νά ζον ντός τν πραγματικν διαστάσεων τς ζως καί χουν περάσει ες τόν χρον τς ψυχοσωματικς νεπαρκείας μεταλασσόμενοι, προϊόντος το χρόνου, ες βοσκηματώδη ντα το κοινωνικο μοραλισμο. χι, δέν βρίζομε, λλά φο πιζητον «τόν πραγματισμόν», πως λέγουν, διά τς διαντροπίας νευ καλυμμάτων, λοιπόν, ς πομε τά πράγματα μέ τό νομά τους.
διαστροφή τς λογικς καί φαιδρότης το θεάματος φθασαν σέ τέτοιο πίστευτο βαθμό, στε βλέπει κανείς, δίως στίς μεγάλες πόλεις, κάποιες «γυνακες» πού περμαχον το γυμνισμο, ατές μέν νά πεκδύωνται τν νδυμάτων τους τά δέ ταλαίπωρα σκυλάκια πού σύρουν κοντά τους νά τά χουν «νδεδυμένα» μέ περιποιημένες κομμώσεις, κλπ. τσι, τώρα, μπρός ες να τοιοτον θέαμα γενννται δύο πορίες: Πρτον, ποιός κ τν δύο εναι φέντης, νθρωπος τό κτνος, τό κτνος νθρωπος καί, δεύτερον, ποιός σέρνει ποιόν καί ποιός προστατεύει ποιόν; Δέν γνωρίζει κανείς, άν πρέπ νά κλαύσ νά γελάσ... λλά, πρός τί ο πορίες; Ερισκόμεθα ες τόν χρον που γεννήθη λαροτραγωδία..., δηλαδή καί μή χειρότερα.
πίσης εναι ντελς παράδεκτο πό ρθοδόξου πόψεως καί κοσμίας συμπεριφορς μφάνισις νδρν μέ γυναικεία κόμμωσι καί γυναικν μέ νδρική. παράδεκτο κόμη εναι καί μοία νδυμασία τν δύο φύλων, ποία λλοιώνει τά χαρακτηριστικά των μέ τά ποα Θεός κόσμησε τόν νθρωπο κατά τήν Δημιουργία. πιπροσθέτως, καί παραλλαγή τν σωμάτων μέ σατανικά τατουάζ, πως καί μέ περίεργα σκουλαρίκια-χαλκάδες, κλπ., σέ διάφορα μέρη το σώματος, δηγε ες τόν κφυλισμόν τν νθρώπων.
λα ατά λλοιώνουν τήν εκόνα τήν ποία Θεός δωσε στόν νθρωπο καί τόν παρουσιάζουν ς να ν πού χασε τόν προσανατολισμό του καί σύρεται ς ρμαιον πό το Διαβόλου.
Καί μετά πό ατήν τήν νότα τς το συρμο ξαχρειώσεως, ς περάσωμε νά δομε σοβαρά τήν κατάστασιν καί τί κριβς διδάσκει λόγος το Θεο.
Εναι τόσο σημαντικό τό θέμα τς νδυμασίας καί τς ν γένει επρεπος συμπεριφορς, διότι ατές κπηγάζουν πό τό σωτερικό περιεχόμενο το κάθε νθρώπου, τό ποο κφράζουν καί ποκαλύπτουν, πργμα πού καί διος Χριστός τονίζει λέγοντας «κ γάρ τς καρδίας ξέρχονται διαλογισμοί πονηροί, φόνοι, μοιχεαι, πορνεαι, κλοπαί, ψευδομαρτυρίαι, βλασφημίαι» (Ματθ. ιε, 19).
Σέ λλο δέ σημεο Χριστός ποκαλύπτει σέ τί πνευματικό πίπεδο θά πρέπ νά ερίσκεται νθρωπος καί πόση προσοχή καί γρήγορσι χρειάζεται νά χ φο «...πς βλέπων γυνακα πρός τό πιθυμσαι ατήν δη μοίχευσεν ατήν ν τ καρδί ατο» (Ματθ. ε, 28).
πίσης, λέγει τό Πνεμα τό γιον διά το ποστόλου Παύλου: «σαύτως καί τάς γυνακας ν καταστολ κοσμί, μετά αδος καί σωφροσύνης κοσμεν αυτάς, μή ν πλέγμασιν χρυσ μαργαρίταις ματισμ πολυτελε, λλ πρέπει γυναιξίν παγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι ργων γαθν» (Α Τιμόθ. β, 9-10). Δηλαδή, ο γυνακες νά στολίζουν τούς αυτούς τους μέ νδυμασία σεμνή, μέ συστολή καί σοβαρότητα, χι μέ πιτηδευμένη κόμμωσι χρυσά κοσμήματα μαγαριτάρια πολυτελ νδύματα, λλά μέ ,τι ρμόζει σέ γυνακες πού σέβονται τόν Θεόν, δηλαδή σέ κενες πού στολίζονται μέ καλά ργα.
τσι λοιπόν νδυμασία ποτελε κριτήριον πνευματικο καί θικο πιπέδου, τόσον γι ατούς πού μφανίζονται σεμνα καί μίγυμνοι, σο καί γι ατούς πού ποδέχονται τόν παράδεκτον ατόν τρόπον συμπεριφορς. Καί τοτο διότι ο μέν καί μόνον διά τς παρουσίας των ποτελον σκάνδαλο γιά τίς ψυχές καί κατά τόν λόγον το Κυρίου «οαί τ νθρώπ κείν δι ο τό σκάνδαλον ρχεται» (Ματθ. ιη, 7), ο δέ διά τς νοχς των ποδεικνύουν τήν  θική τους ρηχότητα καί τήν πνευματική τους ναλγησία.
Τό Πνεμα τό γιον μς ποκαλύπτει κόμη διά το Προφήτου Δαυΐδ ες τόν Ψαλμόν του, τι «ατη δός ατν σκάνδαλον ατος, καί μετά τατα ν τ στόματι ατν εδοκήσουσι» (Ψαλμ. μη, 14). Δηλαδή, ατός τρόπος τς ζως τν σεβν τούς γίνεται πρόσκομμα καί μπόδιο γιά τήν ρετή. Παρά τατα μως, μετά τόν θάνατόν των ερίσκονται νθρωποι τόσον νόητοι, στε νά παινον μέ τά λόγια τους τήν διαγωγή  τς ζως τν σεβν.
πως βίος το συνειδητο πιστο δηγε στόν γνα καί στήν οσιαστική ζωή τς Χάριτος, τσι πό τς ντιθέτου τώρα πλευρς τό πρόσεκτο ντύσιμο καί προσκόλλησις στίς πιταγές τς προκλητικς μφανίσεως πιφέρει τόν θάνατον, πως κριβς στήν περίπτωσι το λοφέρνους, πού δραματικά μς περιγράφει τό βιβλίον τς ουδίθ: «Τό σανδάλιον ατς ρπασεν φθαλμόν ατο, καί τό κάλλος ατς χμαλώτισε ψυχήν ατο, διλθεν κινάκης τόν τράχηλον ατο». (ουδίθ, ιστ, 9). Δηλαδή, τό σανδάλιόν της ελκυσε τόν φθαλμόν του, τό κάλλος της χμαλώτισε τήν ψυχήν του, λλά τελικς τό ξίφος διεπέρασε τόν τράχηλόν του. Βλέπομε τά «δηλα καί κρύφια» τν ασχρν καί προσέκτων νθρώπων τί ποτελέσματα πιφέρουν. ς μή διαφεύγ δέ ποτέ πό τόν νον μας προσευχητική πίκλησις «φύλαξόν με πό παγίδος ς συνεστήσαντό μοι καί πό σκανδάλων τν εργαζομένων τήν νομίαν» (Ψαλμ. ρμα, 9).
Το λόγου δέ τούτου τό ληθές, τό πιβεβαιώνουν τόσον ο γιοι Μάρτυρες, σον καί ο σιοι σκηταί πού προσέφεραν τό αμα τους καί τό λευκό μαρτύριο τς συνειδήσεως, στε νά φαρμόσουν τόν Εαγγελικόν λόγον. πίσης καί ατοί ο γγαμοι γιοι τς κκλησίας μας, πού πέδειξαν τι γιά τήν ζωή τν πιστν δέν πάρχει τό ''δέν μπορ'' λλά τό ''δέν θέλω''. Καί ο νοοντες νοήτωσαν.
πομένως, μετά πό ατήν τήν ζωντανή πραγματικότητα, τί τι χρείαν χομεν μαρτύρων περί το πολύτου, τοτέστιν τν ντολν το Θεο, καί ες τό θέμα ατό;
Προσθέτομε δέ δ, τι πραγματικότης ατή ποτελε μετάθετο νόμο τς ψυχοσωματικς φύσεως το νθρώπου καί τι εναι πολύ καλά γνωστός ατός νόμος στούς διαστροφες καί σαρκολάτρες, ο ποοι πασχίζουν συνειδητά νά διαβρώσουν τόν πληθυσμό τς γς καί μάλιστα τήν νεολαία. Κυρίως ατό συμβαίνει στήν πατρίδα μας τήν λλάδα, πού τόσο χει ελογηθ πό τόν Θεόν καί προορισμόν χει νά διαδίδ τήν ρθοδοξία καί ,τι ψηλόν ες πάντα τά θνη. Πργμα τό ποο γνωρίζουν καλς ο μισέλληνες, λληνομάχοι καί Χριστιανομάχοι, διά τοτο καί προσπαθον παντί τρόπ, μέσ καί το δαιμονίου τς μόδας καί μέσ τν Μ.Μ.Ε. (Μέσων Μαζικο ξανδραποδισμο) λλά καί λλων παραγόντων, νά κφυλίσουν καί νά σκλαβώσουν τήν νέαν γενεάν.
Τό πνευματικό ατό σκλάβωμα, πού ς πακόλουθο χει νά πιφέρ καί τό θνικό σκλάβωμα ες τούς λαούς ο ποοι ποκύπτουν ες τά «πάθη τς τιμίας», ναμφιβόλως ξεκιν πό τήν στιγμήν κατά τήν ποίαν νθρωπος χάνει τόν ατοσεβασμό καί τήν ξιοπρέπειά του καί καταλήγει νά πεκδύεται τήν νδυμασία πού σκοπόν χει νά καλύπτ τά μέλη το σώματος.
τσι λοιπόν, φ ς στιγμς δέν εμεθα πλέον κανοί νά ρυθριάσωμε, θά πρέπ νά παραδεχθομε τι πέσαμε ες τό βάραθρο καί τι τά πάντα πλέον εναι πιθανά νά συμβον… λλά καί δ νά σταματούσαμε, στήν διαντροπιά δηλαδή καί στό ξεγύμνωμα, δέν εναι καθόλου μικρό τό κακό, φο διά τς σέμνου νδυμασίας ο νθρωποι μαρτάνουν, σκανδαλίζουν, κλπ.,  μέ ποτέλεσμα νά χάνωνται ψυχές.
    μως, χομε καί κόμη μεγαλύτερα βάραθρα ες τόν κατρακυλισμόν ατόν, διά τόν ποον δης «πλάτυνε τό στόμα του» μέ ατές τίς πτώσεις πού πιφέρει «κατακλυσμός τς μαρτίας». Πρόκειται γι ατό πού βλέπομε σέ λα τά κοινωνικά πλέον στρώματα νά αξάν καί πού νομάζεται ''κοινωνία καταργήσεως τς τερότητος τν δύο φύλων'' (unisex). άν ες τήν προηγουμένη περίπτωσι ες τήν ποία ναφερθήκαμε κυριαρχ προκλητικότης το φύλου, δ, ες τήν περίπτωσι τς καταργήσεως τς τερότητος τν δύο φύλων, χομε τό ντελς φύσικο, τήν κατάργησι δηλαδή τν δύο φύλων πού δημιούργησε Θεός ξ ρχς κατά τήν δημιουργία το νθρώπου. Παρουσιάζεται δηλαδή, χι πλς νερυθριάστως, λλά ντελς προκλητικς καί δίχως χνος φόβου Θεο μία σοπέδωσις πού τελικά οδείς γνωρίζει ποιός εναι ποιά καί ποιά εναι ποιός.
τσι χομε ναν νδρογυνισμόν καί μίαν γυνανδρίαν πού καταργον τά δύο φλα καί παρουσιάζουν τό τερατούργημα τς συνθέσεως πορροφήσεως τν δύο φύλων ες να, πού μπορε καί νά λάβ τήν παισία καί ηδιαστική νομασία «τρίτο φλο».
Χρειάζεται ραγε νά περιγράψωμε τά διαίτερα ξωτερικά χαρακτηριστικά το φύσικου ατο τρόπου ζως πού ξεκιν καί ατός πό τήν νδυμασία καί καθορίζει τόν τρόπο ατς τς μή φυσιολογικς  συμπεριφορς; ν καί κινδυνεύωμε νά κατηγορηθομε τι κάνομε διαφήμισι σέ ατο το εδους τήν συμπεριφορά, μως, πως ο ατροί περιγράφουν τίς σθένειες χι γιά νά πολλαπλασιασθον τά μικρόβια λλά γιά νά ξαλειφθον, τσι καί μες γγίζομε τήν μολυσμένη ατή ψυχική καί κοινωνική πληγή γιά νά τονίσωμε τήν ξαρσι τς σθενείας καί νά πισημάνωμε τήν νάγκη τς θεραπεία της.
Τό περισσότερο πικίνδυνο εναι τι τό συνονθύλευμα ατό τν δύο φύλων δέν ποτελε μία περιθωριοποίησι καί να κραο φαινόμενο, λλά γενικεύεται παρουσιάζοντας λονέν καί περισσότερο να αξανόμενο κμα ποδοχς καί προσαρμογς τν νθρώπων ες τόν φύσικον ατόν τρόπον συμπεριφορς καί νδυμασίας. δίως νοοτροπία ατή πιπολάζει ες τούς νέους νθρώπους.
άν μως ατά σχύουν γιά λην τήν κοινωνία, ς δομε άν καί κατά πόσον τό μικρόβιον τς διαντροπις καί γενικς το σέμνου χει περάσει καί ες τόν χρον τς κκλησίας. Τς κκλησίας, σον φορ ες τήν συμπεριφοράν τν νθρώπων ντός τν ερν ναν.
Τό κακόν χει τόσον πολύ προχωρήσει ντός τν ερν ναν, στε σέ ρκετές τν περιπτώσεων μέ τό θέαμα πού ντικρύζει κανείς νομίζει τι ερίσκεται χι ντός ερο ναο, λλά σέ ''πασαρέλα'' καί σέ πίδειξι κραίας κοσμικς μόδας. (Τό τι πάρχουν καί κενοι ο ποοι νδύονται ποκριτικς, σεμνά ντός καί σεμνα κτός τν ερν ναν, εναι καί ατό να λλο πολύ σοβαρό θέμα, τό ποο χομε δη σχολιάσει σέ λλο κείμενό μας).
μως, μέσα ες ατήν τήν λλοπρόσαλλη καί παράδεκτη κατάστασι, ς περάσωμε νά δομε ποιός εναι κυρίως πεύθυνος γι ατό κι τσι πό τό κεφάλαιο τς διαγνώσεως νά προχωρήσωμε ες τόν τρόπον τς θεραπείας.
ς τό παραδεχθομε καί ς τό μολογήσωμε εθαρσς. Κυρίως πεύθυνοι γιά τό κατάντημα ατό τν ερν Ναν, τν ερν Μονν καί Προσκυνημάτων εναι ξ λοκλήρου ο πεύθυνοι κληρικοί, μοναχοί καί μοναχές πού νέχονται ατόν τόν ξευτελισμόν τν προσώπων καί δή τν Χριστιανν, ετε πό νοικονόμητη οκονομία, ετε γιά νά γεμίζουν ο κκλησίες, ετε γιά νά γεμίζουν τά παγκάρια, ετε γιά διαφόρους λλους λόγους, μέ ποτέλεσμα νά πικρατ ατό τό χάος καί ντί ο ψυχές νά οκοδομονται, νά δειάζουν πό Χάρι Θεο. τσι, λλοι μέν μετατρέπουν τόν οκον το Κυρίου ες «οκον μπορίου», λλοι δέ μπαίζονται πό το Διαβόλου νομίζοντες τι τσι «οκονομον», προσεγγίζουν, προσελκύουν, κλπ., νθρώπους ες τήν κκλησία.
Καί ς μή ερεθον τώρα κάποιοι «μόρφωσιν χοντες εσεβείας» νά ποστηρίξουν τι δ κυριαρχε πλότης καί πνευματικότης, διότι μόνον ατά δέν φίστανται. Διότι, σο περισσότερο γνωρίζει νθρωπος τόν Χριστόν, τόσο περισσότερο προσέχει τήν ξωτερική του μφάνισι καί τήν ν γένει συμπεριφορά πού ποκαλύπτουν καί κφράζουν τήν ποιότητα το σωτερικο του περιεχομένου.
Καί τοτο φαίνεται σέ πλεστες σες τν περιπτώσεων μέσα ες τήν ερά Παράδοσι, κυρίως μως τό βλέπομε ες τόν πρωτοκορυφαο τν ποστόλων, τόν Πέτρο, γιά τόν ποον τό ερόν Εαγγέλιον ναφέρει πώς ταν κουσε πό τόν ωάννην τι « Κύριός στι», τότε μέσως «...τόν πενδύτην διεζώσατο· ν γάρ γυμνός» (ωάν. κα, 7 ).
Μέ τόση λοιπόν περισκεψία βαρύνονται καί μέ ποιμαντική διαφορία χρεώνονται στίς χαλεπές μέρες πού ζομε ο κληρικοί μας; Εναι καί ατά σημεα τν μερν μας, τά ποα δηγον τήν κοινωνία μας σέ καταστροφή. (Βεβαίως, πάρχουν καί κάποιοι λίγοι ναοί καί μοναστήρια πού ο πεύθυνοι δέν πιτρέπουν τέτοιες καταστάσεις, καί εγε τους!!!)
Καί φθάσαμε ες τό σημεον, χι πλς νά μήν κούεται πλέον λόγος γι ατά τά θέματα πό τούς πευθύνους, λλά νά κινδυνεύ νά χαρακτηρισθ κάποιος ς «θικιστής», «σκοταδιστής», διώκτης, κλπ., άν τολμήσ νά κάν λόγο γιά τό ασχος ατό πού πικρατε κατά τήν ρα τς Θείας Λατρείας ες τούς ερούς Ναούς, καί χι μόνον.
Εναι δέ λη κατάστασις τόσο τραγική, στε κάποια φορά νας πιστός, ταν ρωτήθη πό το φημερίου τς νορίας του γιατί δέν τόν βλεπε τελευταίως ες τόν ναό ( πιστός κκλησιαζόταν σέ λλον ναό που πρόσεχαν τά στοιχειώδη), πήντησε: «Πάτερ μου, στόν ναό ταν πηγαίνω θέλω νά προσεύχωμαι καί χι νά κολάζωμαι, διότι δέν εμαι σαρκος γγελος, λλά νθρωπος σάρκα φέρων καί ν τ κόσμ οκν».
πορε δέ κανείς καί διερωτται γιατί πάρχει ατή γενική παγερή διαφορία καί ατός συμβιβασμός τν ποιμένων, τν πιστν, τν κπαιδευτικν,  τν γονέων,  τν νηλίκων, τν νέων καί γενικς τν καθ λην ρμοδίων  ναντι ατς τς φοβερς μαρτίας, πού ξεκιν πό τήν σεμνη νδυμασία καί φθάνει ως τά διαζύγια, τίς πορνεες, μοιχεες, προγαμιαες σχέσεις, ξωγαμιαες σχέσεις, διαστροφές, μοφυλοφιλίες, ναρκωτικά... ως καί τίς γκληματικές μβλώσεις.
λήθεια, πο θά φθάσ πλέον ατή κατάστασις πού γενικεύεται καί κατακλύζει λόκληρη τήν νθρωπότητα; Δυστυχς, ξαίρεσις τείνει νά καταστ κανόνας καί σπάνια σήμερα βλέπεις νθρωπο νά σκέπτεται, νά μιλ καί νά συμπεριφέρεται πως πιτάσσουν τό Εαγγέλιο καί ο εροί Κανόνες τς κκλησίας μας. Φυσικά, σεμνος νδυμασία μέ λα τά παρεπόμενα οδέ καί ς ξαίρεσις πρέπει νά φίσταται.
άν τώρα προσθέσωμε τι ξέλιπε δυστυχς πό τήν ποιμένουσα κκλησία, πό τήν κπαίδευσι, πό τήν οκογένεια καί γενικς πό ποιονδήποτε θεσμό σωτήριος λεγχος, κατάστασις θά βαίν πό τό κακόν ες τό χειρότερον. Ναί, γιος ατός καί σωτήριος λεγχος, διά τόν ποον γιος ωάννης Χρυσόστομος μς διδάσκει τι «άν κ τς κκλησίας καί τς κοινωνίας λείψ τό λας το λέγχου, τά πάντα σήπονται καί καταστρέφονται».
Καί καλόν εναι ες τό σημεον ατό νά μνησθομε τν πατρικν συμβουλν καί νουθεσιν το σίου Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, ποος, σως περισσότερο λων τν λλων πατέρων τς γενες του, κήρυττε γιά τό θέμα τς ρθοδόξου χριστιανικς, σωστς καί επρεπος νδυμασίας νδρν καί γυναικν.
Μεταξύ τν λλων, σιος Γέρων λεγε: «άν ο γυνακες δέν διορθώσουν τό τοιοτον (τήν νδυμασία τους) συντόμως θά λθ ργή το Θεο. Μέ τέτοια νδυμασία πού ντύνονται πολλές γυνακες, άν δέν διορθωθον νά ντύνωνται σεμνά, ς πρέπει σέ Χριστιανές γυνακες, ς γνωρίζουν τι εναι βδελυκτές ες τόν Θεόν καί δέν πρέπει νά μπαίνουν ες τόν ναόν το Θεο, οτε ες τήν αλήν το ναο»(1).
ν ατά λεγε Γέροντας Φιλόθεος Ζερβάκος ες τήν ποχή του, θά εμαστε ραγε μες περβολικοί, μέ τά σα συμβαίνουν σήμερα, ν θά λέγαμε τι δέν θά πρεπε νά περνον οτε ξω πό τήν αλή τς κκλησίας, γιά νά μή πομε οτε πό τόν δρόμο πού δηγε πρός τήν κκλησία; (Φυσικά, μέ ατό δέν ννοομε σέ καμμία τν περιπτώσεων τι πιθυμομε ο νθρωποι νά ποκοπον κ τς κκλησίας, λλοίμονο, λλά τι πρέπει νά διορθώσουν τήν συμπεριφορά τους).
Καί εναι πίσης λήθεια τι σον ψηλότερος εναι πνευματικός δείκτης μις κοινωνίας, τόσον σεμνότερη εναι καί νδυμασία τν νθρώπων, καί δή τν γυναικν, πως δη τονίσαμε.
τσι καί ες τόν χρο τς κκλησίας, σον περισσότερον ο πιστοί, κλρος καί λαός, δεύουν πρός τήν ρετή, τήν κάθαρσι καί τήν  γιότητα, τόσον καί περισσότερον προσέχουν τήν μφίεσί τους, τήν στάσι τους ες τήν κοινωνία καί μάλιστα τήν λη τους προσευχητική στάσι ντός τν Ναν καί τν γίων Προσκυνημάτων.
ξ ατίας δέ ατς τς γρύπνου προσοχς καί το γνος τν ρθοδόξων Χριστιανν, λληνορθόδοξος πολιτισμός καθώρισε θιμα τά ποα βοηθον σημαντικς ες τήν διατήρησιν τν επρεπν καί χρηστν θν, πως πίσης κανόνα καί μέτρον τς γυναικείας νδυμασίας. Κατ ατά, μφάνισις καί συμπεριφορά τν γυναικν πρέπει νά εναι τέτοια, στε νά μή προκαλ μαρτωλούς λογισμούς καί λη τους παρουσία νά ποπνέ εωδία Χριστο καί νά φανερών τούς καρπούς το γίου Πνεύματος.
Γιά σους γωνίζονται νά βιώσουν τήν μορφιά καί τήν Χάρι τς ρθοδόξου πνευματικότητος εναι πολύτως γνωστόν τι αδώς καί θυγάτηρ ατς, σεμνότης, ποτελον τήν πρώτην γραμμήν μύνης. σπασε ατή γραμμή; , τό κόμη χειρότερον, διος νθρωπος πορρίπτει καί χρηστεύει ατήν τήν γραμμήν; Τότε σχύει τό γνωμικόν: «ταν πό μόνος σου γίνεσαι σκώληκας, μή διαμαρτύρεσαι ταν ο λλοι σέ ποδοπατον».
σον φορ τώρα ες τά πιχειρήματα πού χρησιμοποιον ρισμένοι, να κ τν ποίων εναι τι λόγ θερμν καιρικν συνθηκν πεκδύονται τς νδυμασίας των, πάλιν σχυρίζονται τι λόγ ψυχρν καιρικν συνθηκν νδρική νδυμασία εναι πιό πρακτική γιά τίς γυνακες, κλπ., λα ατά δέν εναι παρά «προφάσεις ν μαρτίαις». Καί τό μόνο πού μπορε νά π κανείς εναι τι « πολογία χερον στί τς κατηγορίας». ξ λλου, εναι τος πσι γνωστόν καί πιβεβαιώνεται πό ατρικς πόψεως τι τό κάλυμμα το δέρματος διά το νδύματος, χι μόνον προστατεύει πό τίς καυστικές λιακές κτνες, λλά καί τό τι καλυμμένος νθρωπος ασθάνεται λιγώτερον τήν νοδον το δραργύρου. λοι ατοί μως φαίνεται τι μλλον καθοδηγονται πό οκους μόδας, κλπ., καί τι ναπαύονται ες τήν κοινς λεγομένη ''ξετσιπωσιά''.
λλά, ς λεχθ καί τοτο. ποτελε μέγα σφάλμα τό τι τείνει νά καθιερωθ σέ ναούς, κόμη καί σέ ρισμένα μοναστήρια, «μικτός κκλησιασμός». Καί εναι σφάλμα ατό, διότι παράδοσις θέλει τόν διαχωρισμό τν θέσεων μεταξύ νδρν καί γυναικν ν ρ Θείας Λατρείας καί προσευχς.
Τώρα, ς δομε καί τήν στάσι τν γίων μας σον φορ τήν σεμνότητα.
Μέ συγκίνησι ς ρίξωμε τήν ματιά μας σέ μία μάρτυρα τν πρώτων μαρτυρικν αώνων τς κκλησίας μας, ποία σέ ατήν τήν ζωή πέφυγε τόν καύσωνα τς μαρτίας, γεύθηκε τά κάλλη το Παραδείσου καί πήλαυσε τήν δρόσον το Πνεύματος. Πρόκειται γιά τήν γία Μάρτυρα Περπέτουα.
Τό μαρτυρολόγιον τς γίας ναφέρει πώς ταν τήν καλλιπάρθενο Μάρτυρα τήν ρριψαν ες τά πεινασμένα θηρία, ατά τήν τραυμάτισαν καί τς σχισαν τόν χιτνα μέ ποτέλεσμα νά φαν μηρός της. Τότε κείνη μέσως σπευσε νά καλύψ τόν γυμνόν της μηρό πολογίζοντας περισσότερο ες τήν σεμνότητα παρά ες τούς φρικτούς της πόνους.
Καί τώρα προβάλλει τό ρώτημα, πού ντως μς καυτηριάζει: Μπορε νά πάρξ σύγκρισις, μεταξύ τς δθεν καλοκαιρινς θερμότητος πού σχυρίζονται φέρουν ς πρόφασιν κάποιες γυνακες, μέ τά φρικτά μαρτύρια καί τό μαρτύριον τς συνειδήσεως πού καλύπτει κόμη καί τά κρα το σώματος; πάρχουν λοιπόν κάποιοι νθρωποι ο ποοι γιάζουν τήν τμόσφαιρα καί λλοι, πού, λόγ το διασυρμο των, κολλάζουν ψυχές.
δ πιβάλλεται νά παρουσιάσωμε καί λλο να διαμάντι πού λλιεύσαμε πί το θέματος μέσα πό τόν κεανό τν Συναξαρίων. Πρόκειται γιά τήν Μάρτυρα Καικιλία, ποία μς μεταφέρει στήν ποχή τν διωγμν καί το Κολοσσαίου τς Ρώμης. Τότε δηλαδή πού κκλησία δέν εχε καλωπισμένους ναούς, διέθετε μως χρυσούς Χριστιανούς!
Καικιλία ταν τυφλή καί ερίσκετο μπρός ες τά πικείμενα μαρτύρια νομίζουσα τι ταν μόνη μέ τόν δικαστή της. λοι ο παρόντες, κατά διαταγήν το δικαστο, παρέμεναν σιωπηλοί, κρατοσαν κόμη καί τήν ναπνοή τους γιά νά μή γίνουν ντιληπτοί. ταν μετά τήν νάκρισι διεπιστώθη πώς ταν δύνατον νά ρνηθ τόν Χριστόν, δόθη ντολή το μαρτυρίου. Τότε ψίθυρος γανακτήσεως κατά το δικαστο κούσθη πό λα τά μέρη. ς φήσωμε μως τόν ερό Συναξαριστή νά μς διηγηθ πακριβς τήν συγκλονιστική κείνη στιγμή:
« Καικιλία μόλις τότε ννόησεν τι περιεστοιχίζετο πό λόκληρον πλθος. λόκληρον τό πρόσωπόν της, τράχηλός της, τό μέτωπόν της, κοκκίνισαν μέσως ξ ντροπς. δικαστής μέ γριον βλέμμα πέβαλε σιγήν ες τά πλήθη καί λοι τότε κουσαν τήν Καικιλίαν, τς ποίας φωνή ψοτο θερμοτέρα πό κάθε λλην φοράν:
- Κύριέ μου, γαπημένε μου Νυμφίε, πάκουσόν μου! ζήτησα πάντοτε νά εμαι πιστή ες Σέ. πίτρεψον οαδήποτε δεινά νά ποφέρω. ν μόνον μή πιτρέψς! Τήν σύγχυσιν καί τήν ντροπήν τήν ποίαν θά πομείνω ταν μέ δουν γυμνήν τόσοι φθαλμοί. Πάρε με κοντά Σου πό τς στιγμς ατς. Μή πιτρέψς ποτέ νά μέ τιμάσουν καί νά μολύνουν τόν ναόν το σώματός μου, τόν ποον πάντοτε προσεπάθησα νά διατηρήσω καθαρόν.
Νέος ψίθυρος συμπαθείας κούσθη.
- «Στρατιτα!», φώναξε ρυόμενος δικαστής. «Τί κάθεσαι; Κάμε τό καθκον σου».
δήμιος προχώρησε. τεινε τήν χερα γιά νά ποσπάσ τά νδύματα τς μάρτυρος. Παρευθύς μως πεμακρύνθη καί στραφείς πρός τόν δικαστήν επε:
- «Εναι πλέον πολύ ργά. πέθανεν!»
- «πέθανεν;», νέκραξεν δικαστής. «Τόσον γρήγορα; Εναι δύνατον!»
ταν ζοσε το τυφλή κ γενετς. Δέν εχε δε λλα σώματα, οτε καί τό δικό της. μως τό Πνεμα τό γιον τήν καθωδηγοσε ες τό τί εναι ρεστόν καί φέρει χαράν καί ελογίαν καί ες τό τί εναι μαρτία καί φέρει ντροπήν.
Καί μετά πό ατά, ς κύψωμε τήν κεφαλήν καί ς ναθεωρήσωμε πολλές παραμέτρους, τόσον ες τήν καθημερινή μας ζωή, σο καί ες τήν συμπεριφορά μας ες τούς ερούς ναούς.
λλά άν γία Καικιλία το τυφλή, τώρα, θαύματος καινο, νας δη νεκρός μάρτυς προστατεύει τό μαρτυρικόν του σμα. Πρόκειται γιά τόν γιον Γεώργιον τόν Χιοπολίτην (1785-1807). ρκε μία πλ νάγνωσις πό τήν περιγραφή πού κάνει είμνηστος Φώτης Κόντογλου γιά νά συγκλονισθ πιστός φ ρου ζως. Ες τό μαρτυρολόγιον ατό μεταξύ τν λλων ναφέρεται πώς ταν τόν πεκεφάλισαν το μόλις 22 τν. ταν δήμιος σήκωσε τό ψυχο κορμί, γιος γιά νά μή φαν γυμνότης, καίτοι ποκεφαλισμένος, πιασε τά ροχα του μέ τά δια του τά χέρια, κριβς γιά νά δείξ τήν σεμνότητα πού πρέπει νά χουν ο Χριστιανοί! Χρειάζεται σχόλιο;
Τοτο μόνο σημειώνομε. Ζωντανοί καί νεκροί, νέοι νδρες καί γνές θυγατέρες προτιμοσαν νά δώσουν τό αμα τους παρά νά σπιλώσουν τήν γνότητά τους, στω καί μέ τό βλέμμα τν νθρώπων.
Διερωτώμεθα, σήμερα ες τήν ποχή μας σέ ποιό κ τν δύο φύλων προσάπτεται τελικά προσδιορισμός το «σθενος», πως πίσης εναι πορίας ξιον μέ τό «συνονθύλευμα» καί τήν «συγχώνευσι» τν δύο φύλων πού πιδιώκουν ο  «μεγάλοι γλωσσοπλάστες» τί ρο θά φεύρουν... ς κατανοήσ πί τέλους τό ''μφιλεγόμενον'' «σθενές φύλον» τι ατό τό ποο ποτελε δίωμα τν γυναικν κείνων ο ποες κατά τήν νάσκησι το παισχύντου παγγέλματός των ποκαλύπτουν τήν ασχρότητα τν μελν των, δέν μπορε νά ποτελ κανόνα νδυμασίας γιά καμμία σοβαρή γυνακα, γαμη καί γγαμη, μικρή καί μεγάλη, πόσ μλλον γιά ρθόδοξη Χριστιανή. Γιά γυνακα πού πρέπει νά ποτελ πρότυπο καί, πάνω π λα, συνειδητό μέλος το Σώματος το Χριστο.
ς προβληματισθομε λοιπόν, πρίν πέλθ γενική συνειδησιακή πώρωσις καί παύσουν νά πάρχουν ζωντανά πνευματικά κύτταρα ες τήν κοινωνία, καί ς λοκληρώσωμε τό θέμα μας, τό ποο χει περισσότερον βάθος π σο παρουσιάσαμε καί π σο κ πρώτης ψεως μπορε κανείς νά φαντασθ.
ς στρέψωμε τό βλέμμα μας ες τήν προσωπικότητα τς Κυρίας Θεοτόκου. Ες τήν Μητέρα το Κυρίου μας ησο Χριστο, λλά καί ες τήν δική μας Μητέρα, ποία ποτελε τήν Σκέπην, τήν Προστασίαν, λλά καί τό τρισευλογημένο Πρότυπο λων τν γυναικν πού θλονται μέσα σέ λλοπρόσαλλες συνθκες ζως καί ζον μέσα σέ μία τρισάθλια κοινωνία, ποία κοινωνία δηγε μέσα πό λα ατά πού προανεφέραμε στόν κφυλισμό τν νθρώπων.
Τό μοναδικό παράδειγμα τς Κυρίας Θεοτόκου, τό ποον - παρά τό τι ζησε σέ μαρτωλό περιβάλλον κείνην τήν ποχή - λαμψε ς φωτεινόν μετέωρον, πρέπει νά μπνέ κάθε Χριστιανή γυνακα πού γωνίζεται νά φαρμόσ τήν Χριστοποίησι ες τήν ζωή της. Καί μόνον Θεομητορική Της μορφή μπνέει καί παραδειγματίζει γιά τήν ξωτερική μφάνισι,  τήν παρουσία, τήν συμπεριφορά καί τό θος μας.
ρώτησαν κάποτε μία νεαρή πς διατηρε τήν γνή καί γεμάτη χάρι μφάνισί της. Καί πήντησε: «Κάθε μέρα συμβουλεύομαι τόν ''καθρέφτη'' μου». «Τί τό διαίτερο χει ατός καθρέφτης;», τήν ρώτησαν. Τότε κείνη βγαλε πό τήν τσάντα της, μέ προσοχή καί ελάβεια, τήν εκόνα τς Παναγίας μας, τήν σπάσθηκε καί επε: «Ατός εναι δικός μου καθρέφτης»!
τσι, καταλήγομε ες τό τι πό τόν καθένα μας ξαρτται, ς πρόσωπα, κοινωνία καί θνος, νά καταστομε εκόνες Χάριτος καί σεμνότητος.
σαύτως, ες τήν προαίρεσί μας παφίεται καί φαρμογή το μνου «Μέσ πυρός στάμενοι καί μή φλεγόμενοι» (Δανιήλ Γ καί κάθιστος μνος, η δή), πού ναφέρεται μέν ες τούς Τρες Παίδας ν τ καμίν, προσαρμόζεται δέ πολύτως ες τόν καύσωνα τν πειρασμν καί ες τά σκάνδαλα τς χωρίς Θεόν σκολις, διεφθαρμένης καί διεστραμμένης κοινωνίας ν μέσ τς ποίας ζομε καί γωνιζόμεθα, λλά καί παγγέλλεται τήν δρόσον το Πνεύματος πού θά πισκιάσ κάθε γωνιζομένη κατά Θεόν ψυχή.
μήν.

(1) «Γιά τά τοπα στούς Ναούς καί στίς περιόδους τν ορτν», «Λόγοι καί Παραινέσεις», Γέροντος Φιλοθέου Ζερβάκου, «ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ»

ΧΡΙΣΤΟΫΦΑΝΤΟΣ


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

LinkWithin

LinkWithin

Μπορείτε νά δείτε και:

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΠΥΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

ΟΛΟΙ ΟΙ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΠΑΠΥΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Ποιός θεωρείται σφραγισμένος!

Ποιός θεωρείται σφραγισμένος!
.

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ!

ΧΑΝΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΑΣ ΘΑ ΠΑΡΑΛΑΒΟΥΜΕ ΤΗΝ ΨΕΥΤΙΚΗ!
.

.

.
.

.

.
.

Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν!

Φῶς Χριστοῦ φαίνει πᾶσιν!
Τό Φῶς τό Ἀληθινόν!

Ή ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑΝ ΩΡΑΝ ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΙΣ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, Ή ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ!

Ή ΘΑ ΖΗΣΩ ΜΙΑΝ ΩΡΑΝ ΚΑΘΩΣ ΘΕΛΕΙΣ, ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ, Ή ΑΣ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΩ ΕΙΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗΝ!
(Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής)